အခ်စ္ဟု အဓိပၸာယ္သက္ေရာက္ျခင္းမရွိေစရ

၁

    သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္သည္ အႀကီးအက်ယ္ စကားမ်ားခဲ့ၾကသည္။ ထံုးစံအတိုင္းပင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ စကားကို ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ေျပာသည္။ အမူအရာသည္လည္း ေအးစက္စက္ရွိသည္။ သူကမူ စကားကို ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ေျပာသည္။ စားပြဲကို လက္သီးျဖင့္ထု၍ထု၍ ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္စကားလံုးတစ္လံုးသည္ သူ႕ကို အထိခိုက္ဆံုးျဖစ္ၿပီး သူ႕ေဒါသကို အစြန္းေရာက္သြားေစသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုစိုက္ၾကည့္ေသာ သူ႕ေဒါသမ်က္လံုးမ်ားသည္ စေတာ္ဘယ္ရီသီးကဲ့သို႔ ရဲရဲနီေန၏။ ကၽြန္ေတာ့္အက်ၤ ီရင္ဘတ္စကို ဆုပ္ကိုင္ဆြဲၿပီး လက္သီးျဖင့္ ရြယ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္၏တည္ၿငိမ္ဆဲျဖစ္ေသာ ဟန္ပန္ေၾကာင့္ထင္သည္။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို မထိုးျဖစ္ေတာ့။ အက်ၤ ီစကို လႊတ္လိုက္ၿပီး ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္သည္။ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္သြား၏။ ထိုအခါမွစ၍ သူ႕ကို ေနာက္ထပ္မေတြ႕ရေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို အနာက်င္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ ေျပာခဲ့သည္မွာ "မင္း ၾကာကူလီပဲ မ်ဳိးေဇာ္"ဟူေသာ စကားျဖစ္ေလသည္။

၂

    သူသည္ ခရစ္ယာန္သာသနာျပဳေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔အစိုးရအထက္တန္းေက်ာင္းသို႔ေျပာင္းလာျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသို႔ သူေရာက္လာေသာအခါ ေက်ာင္းသားသစ္တို႔ထံုးစံအတိုင္း ေယာင္လည္လည္ျဖစ္ေနေသာ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္က အကူအညီေပးခဲ့သည္။ ထိုအခါမွစ၍ မ်ဳိးေဇာ္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္သည္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သြားခဲ့သည္။

    ကၽြန္ေတာ္က ဆယ္တန္းကို တစ္ႏွစ္တည္းႏွင့္ေအာင္ၿပီး တကၠသိုလ္ေရာက္သြားသည္။ သူကမူ သံုးေလးႏွစ္ဆက္က်သျဖင့္ မေျဖေတာ့ဘဲ သူ႕မိဘလက္ငုတ္ျဖစ္ေသာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းကို ဆက္လုပ္သည္။ သူ႕မိဘလုပ္ငန္းမွာ ရိုးရိုးကုန္စံုဆိုင္မွ်သာျဖစ္သည္။ သူ႕လက္ထက္တြင္ ေတာင္ဥကၠလာ၊ ဆယ္ရပ္ကြက္ေစ်း၊ စိန္ဂၽြန္းေစ်း၊ လဟာျပင္ေစ်း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်း၊ ေျမနီကုန္းေစ်းတို႔သာမက မုတၱမ၊ ေမာ္လၿမိဳင္အထိ လုပ္ငန္းကို ျဖန္႔ၾကက္ပစ္လိုက္သည္။

    ကၽြန္ေတာ္ဘြဲ႕ရၿပီး စာေရးဆရာေပါက္စျဖစ္လာေသာအခ်ိန္တြင္ သူသည္ စီးပြားေရးသမားေပါက္စကေလး ျဖစ္ေနေလၿပီ။ သူ႕ကို စီးပြားေရးသမား'ေပါက္စ'ဟု ေျပာရျခင္းမွာ သူသည္ ေငြရင္းေလးငါးေသာင္းေလာက္သာ ကိုင္၍ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

    မ်ဳိးေဇာ္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္သည္ သူငယ္ခ်င္းဆိုေသာ္လည္း အသြင္ခ်င္း သိပ္တူၾကသည္မဟုတ္ေခ်။ ကၽြန္ေတာ္က ေအးေအးေဆးေဆးသမား။ စကားနည္းသည္။ သူ႕စကားအရဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သိပ္စဥ္းစားလြန္းသည္။ ထက္ထက္ျမက္ျမက္မရွိ။ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကို တစ္ႏွစ္တည္းႏွင့္ေအာင္ခဲ့သည္ကိုပင္ တစ္ခါတစ္ရံ သူက ေလွာင္ခ်င္သည္။

    မ်ဳိးေဇာ္ကေတာ့ လူသြက္တစ္ေယာက္။ သူႏွင့္ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္ေသာအခ်က္မ်ားမွာ စကားမ်ားလြန္းျခင္း၊ သူ႕ကိုယ္သူ လူအမ်ားႏွင့္၀င္ဆံ့ေအာင္ဆိုၿပီး သိသိ မသိသိ ၀င္ေရာတတ္ျခင္း၊ ဆံုးျဖတ္လြယ္ျခင္းတို႔ျဖစ္သည္။ သူလုပ္ေသာအလုပ္တစ္ခုသည္ အၿမဲမွန္သည္ဟု ထင္တတ္သည္။ အေ၀ဖန္မခံ။ သူက စကားတတ္ေသာေၾကာင့္ ဆင္ေျခေပးတတ္သည္။ သူ႕ဆင္ေျခမ်ားသည္ အမွန္စင္စစ္ အေျခအျမစ္ရွိလွသည္ေတာ့မဟုတ္။ သူ႕ကို စကားျဖင့္ႏိုင္ေအာင္ေျပာႏိုင္ဖို႔ ခဲယဥ္းသည္။ သူေျပာေသာစကားမ်ားသည္ မခိုင္လံုေၾကာင္း သိေသာ္လည္း လက္ငင္းအေျခအေနတြင္ ျငင္းဆိုဖို႔မလြယ္ေအာင္ သူ လွည့္ပတ္ေျပာတတ္သည္။

    မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ မ်ဳိးေဇာ္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္သည္ သူငယ္ခ်င္းသာျဖစ္၍ ဆက္လက္လို႔ ေပါင္းသင္းၿမဲ။ ၿပီးေတာ့ သူ႕မွာ ေကာင္းေသာအခ်က္ေတြလည္း ရွိေနေသးသည္။ သူတစ္ပါးကို အကူအညီေပးတတ္ျခင္း၊ တစ္ကိုယ္ေကာင္းမဆန္တတ္ျခင္းတို႔ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ သူ ေတာ္ေတာ္ခင္မင္ရွာသည္။

၃

    ကၽြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ေရာက္ခါစတြင္လည္း သူႏွင့္မၾကာခဏေတြ႕ျဖစ္ေသးသည္။ ညေနတိုင္က်ၿပီဆိုလွ်င္ ေရႊစပါးႏွံ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာျဖစ္ေစ၊ ဧရာ၀တီရုပ္ရွင္ရံုေရွ႕က မန္က်ည္းေဖ်ာ္ရည္ဆိုင္မွာျဖစ္ေစ ထိုင္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းက အေၾကာင္း။ သူက သူ႕အလုပ္အေၾကာင္း။ တစ္ခါတစ္ရံ တျခားအေၾကာင္းေတြ ေျပာၾကသည္။ ည ကိုးနာရီေလာက္တြင္ လူခြဲသည္။

    ထုိအခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာ ရည္းစားေတြဘာေတြမရွိၾကေသး။ မ်ဳိးေဇာ္၏ထူးျခားခ်က္တစ္ခုမွာ မိန္းကေလးမ်ားအေပၚ စိတ္၀င္စားမႈနည္းပါးျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ လူအမ်ားႏွင့္ အေရာတ၀င္ေနတတ္ေသာ္လည္း မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍မူ သာမန္ထက္ မပိုခဲ့။ သူ႕ႏွလံုးသားထဲတြင္ အခ်စ္ဆိုေသာအရာ မရွိေသးေခ်။ ရွိေကာရွိပါရဲ႕လားဟု ကၽြန္ေတာ္ သံသယျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ မ်ဳိးေဇာ္ကေတာ့ ၀ါသနာအတိုင္း ခပ္ၾကြားၾကြားျပန္ေျပာခဲ့ေလ၏။

    "ငါ့ဆီမွာ အခ်စ္စိတ္ရွိလား၊ မရွိဘူးလားဆိုတာ မင္းကိုေျပာျပလို႔ မင္း နားလည္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ အခ်စ္စိတ္မရွိေအာင္ ငါ လုပ္ထားတယ္။ ၀င္မလာေအာင္ တားထားတယ္ဆိုပါေတာ့ကြာ"

    အခ်စ္စိတ္ဆိုသည္မွာ အကန္႔အသတ္ႏွင့္ထားလို႔ရသည္။ လိုခ်င္တဲ့အခ်ိန္က်မွ ေခၚယူလို႔ရသည္ဟု သူ ယူဆဟန္တူသည္။

    သူ႕အေၾကာင္းကို ေျပာေသာအခါ အႏႈိင္းယွဥ္ခံျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကိုလည္း တစ္စြန္းတစ္စေတာ့ ေျပာျပရေပလိမ့္မည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ 'မေလးေမ'ကို စိတ္ပါ၀င္စားေနပါၿပီ။ သူမသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ႏွစ္ခ်င္းတူေသာ္လည္း အဓိကဘာသာရပ္ျခင္းမတူပါ။ သူ႕ကို စိတ္၀င္စားေနေၾကာင္း ေလးေမကလည္း သိေနၿပီထင္သည္။ ဖြင့္ေတာ့ မေျပာရေသးပါ။ မ်ဳိးေဇာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေၾကာင္သည္ဟု ေျပာေလသည္။

    ကၽြန္ေတာ္က တကၠသိုလ္တြင္ အတန္းႀကီးလာသည္ႏွင့္အမွ် မ်ဳိးေဇာ္က စီးပြားေရးနယ္ပယ္တြင္ ၀င္ဆံ့လာသည္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ေတြ႕ၾကေသာရက္ေတြျခားလာသည္။ အခ်ိန္အားရလွ်င္ေတာ့ အရင္လိုပင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ အေအးဆိုင္ထိုင္တတ္ၾကၿမဲ။

    ေက်ာင္းမွာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္အစပိုင္းေရာက္ေသာအခါ ေလးေမကို ကၽြန္ေတာ္ ဖြင့္ေျပာျဖစ္သည္။ ႏွစ္လယ္ေလာက္တြင္ ေလးေမထံမွ အေျဖရခဲ့သည္။ မ်ဳိးေဇာ္ကမူ အခ်စ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ လႈပ္ရွားမႈမရွိေသးေခ်။

၄

    ထို႔ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ပို၍အဆက္ျပတ္ေနခဲ့သည္။ ေက်ာင္းက ကဗ်ာစာေပအသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္ က်င္လည္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ေလးေမႏွင့္ တြဲတြဲသြားသြားေနခဲ့ေသာအခ်ိန္မ်ားသည္လည္း မ်ဳိးေဇာ္ႏွင့္ကင္းကြာေနရေသာအေၾကာင္းရင္းတစ္ခု ျဖစ္သည္။

    ကၽြန္ေတာ္ ဘြဲ႕ရၿပီးေနာက္ မ်ဳိးေဇာ္က သူႏွင့္အတူတူ အလုပ္လုပ္ဖို႔ေျပာေသးသည္။ အစစအရာရာ သူ ကူညီမည္ဟု ဆိုသည္။ သူ႕ေစတနာကို ကၽြန္ေတာ္ နားလည္၏။ သို႔ရာတြင္ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ငန္းကို စိတ္မ၀င္စားေသာေၾကာင့္တစ္ေၾကာင္း၊ စာေပနယ္သို႔ ေျခတစ္လွမ္း၀င္ၿပီးၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္တစ္ေၾကာင္း ျငင္းလိုက္သည္။ သူ႕ကိုမူ "ငါက သိပ္အားနာတတ္တာကြ၊ မင္းသိတဲ့အတိုင္းပဲ၊ ႏႈတ္စ လွ်ာစလည္းမရွိဘူးမဟုတ္လား။ မင္းတို႔အလုပ္နဲ႔မျဖစ္ပါဘူးကြာ"ဟု ေျပာခဲ့ရ၏။ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္သည္ သိပ္မေတြ႕ျဖစ္ၾကေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံ ဆံုမိလွ်င္ အရင္ကလုိပင္ တရင္းတႏွီးရွိေနျမဲပင္ျဖစ္ပါသည္။

    တစ္ေန႔ေသာအခါတြင္ မ်ဳိးေဇာ္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ထူးထူးျခားျခားအေၾကာင္းတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ေလးေမက ျပန္ေျပာျပျခင္းျဖစ္သည္။ မ်ဳိးေဇာ္ႏွင့္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ကို ဘားလမ္းက ကိုတင္အုန္းအေအးဆိုင္ထဲ၀င္သြားတာ ေတြ႕လိုက္သည္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသသြားရသည္။ မ်ဳိးေဇာ္သည္ အသိအကၽြမ္းမ်ားသူျဖစ္ေသာ္လည္း မိန္းကေလးေတြႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္းတြဲ၍ ဘယ္ေတာ့မွ မသြားတတ္။ တစ္ခုခုထူးျခားေနၿပီဟု ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္၏။

    မ်ဳိးေဇာ္ႏွင့္ေတြ႕၍ ေမးျမန္းၾကည့္ေသာအခါ သူက ျငင္းသည္။ လူမွားတာျဖစ္ပါလိမ့္မည္ဟု ရယ္ရယ္ေမာေမာေျပာဆိုသြား၏။ ေလးေမကို ေသေသခ်ာခ်ာျပန္ေမးၾကည့္သည္။ သူ ေသေသခ်ာခ်ာျမင္တာပါဟု အခိုင္အမာဆိုသည္။ မ်ဳိးေဇာ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အဘယ္ေၾကာင့္ လိမ္ညာခဲ့ရသနည္းဟု စဥ္းစားလို႔မရဘဲရွိေနသည္။

    ထို႔ေနာက္ ရက္သတၱႏွစ္ပတ္၊ သံုးပတ္ေလာက္အၾကာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပင္ ေတြ႕ခဲ့ရေလေတာ့သည္။ ေတြ႕တာမွ ပက္ပင္းႀကီး။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္လိုမွလွည့္ပတ္ေျပာဆို ျငင္းဆန္လို႔မျဖစ္ႏိုင္ေသာအေျခအေန။

    ထုတ္ေ၀သူတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္စာအုပ္ကိစၥေျပာခ်င္သည္ဆိုၿပီး ကုကၠိဳင္းလမ္းဆံုက တရုတ္ဘုံေက်ာင္းစားေသာက္ဆိုင္သို႔ ေခၚသြားသည္။ ထိုေနရာမွာ သူတို႔ကို ေတြ႕ရျခင္းျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တိုးေနသျဖင့္ မလႊဲသာဘဲ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ရဟန္ ရွိေသာ္လည္း မ်ဳိးေဇာ္ မ်က္ႏွာပ်က္၍မေန။

    "ဒါ မႏွင္းဆီ တဲ့"

    အသက္ သံုးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိမည္။ မ်ဳိးေဇာ္ထက္ သံုးေလးႏွစ္ေလာက္ ႀကီးပံုရေလသည္။ အလံုးအရပ္ေကာင္းသည္။ ရုပ္ရည္ကေတာ့ အသင့္အတင့္သာရွိသည္။ ဟန္ပန္အမူအရာက ဆြဲေဆာင္မႈရွိသည္။ အထူးျခားဆံုးက အသံ။ ဆြဲငင္အား အလြန္ေကာင္းေသာ အသံမ်ဳိး။ ၿပီးေတာ့ မ်က္လံုး။ ထြက္ခြာခါနီးတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္စူးခနဲၾကည့္သြားပံုမွာ တစ္မ်ဳိးႀကီး။ ထုိအၾကည့္ကို ကၽြန္ေတာ္ သိပ္သေဘာမက်။ ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာမသိေခ်။

၅

    "မင္း ငါ့ကို ဘာျဖစ္လို႔ လွ်ဳိထားရတာလဲ မ်ဳိးေဇာ္"

    "မလွ်ဳိပါဘူးကြ၊ ငါ မင္းနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးမေတြ႕ရေသးလို႔ မေျပာျဖစ္တာပါ"

    သူ႕မ်က္ႏွာသည္ တစ္ခုခုထူးျခားေနသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္သို႔ ထိုင္ခံုကို နည္းနည္းေရႊ႕၍ထိုင္သည္။

    ေလသံကို ပို၍တိုးလိုက္ၿပီး

    "မင္းကို ငါ အရင္းႏွီးဆံုးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ တုိင္ပင္စရာရွိတယ္ကြာ"

    သူ႕ပါးစပ္မွာ အရက္နံ႔နည္းနည္းရသည္။

                                                                                           *

    မ်ဳိးေဇာ္ႏွင့္မႏွင္းဆီတို႔သည္ စိန္ဂၽြန္းေစ်းမွာေတြ႕ၾကသည္။ မႏွင္းဆီသည္ ယိုးဒယားသၾကားလံုး၊ အခ်ဳိ႕မႈန္႕၊ ဘီစကြတ္၊ ဆပ္ျပာ၊ ေကာ္ဖီမႈန္႔ စသည္တို႔ကိုင္သည္။ လက္လီမဟုတ္။ ေစ်းအတြင္းရွိ ဆိုင္ငယ္ကေလးမ်ားႏွင့္ ၿမိဳ႕ထဲကိုပါ တစ္ဆင့္ျဖန္႔ေသာလက္ကားဆိုင္။ မ်ဳိးေဇာ္ႏွင့္ မႏွင္းဆီတို႔ ပစၥည္းအေပးအယူရွိသည္။ ေငြ အေပးအယူရွိသည္။ လုပ္ငန္းခ်င္းဆက္သြယ္ေနေသာေၾကာင့္ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္မိၾကသည္။

    မႏွင္းဆီက မ်ဳိးေဇာ္ကို အေရးေပးသည္။ သူ႕ဟန္အမူအရာတို႔သည္လည္းေကာင္း၊ သူ႕ရယ္သံလြင္လြင္သည္လည္းေကာင္း မ်ဳိးေဇာ္အဖို႔ စိတ္၀င္စားစရာျဖစ္လာသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ အလြန္ရွင္းလင္းေသာ ဇာတ္ရႈပ္တစ္ခုျဖစ္လာေလ၏။

    တစ္ေန႔ ပစၥည္းေတြအတြက္ ေငြေပးေခ်ရန္ ေငြအေရးတႀကီးလိုလာသည္။ မ်ဳိးေဇာ္က မႏွင္းဆီထံ ခဏလွည့္ဖို႔ေျပာသည္။ မႏွင္းဆီက ဆိုင္မွာ ေငြမ်ားမ်ားမရွိ။ သူေနေသာတုိက္ခန္းမွာ လိုက္ယူဖို႔ေျပာသည္။ ဆိုင္ကိုလူေစာင့္ထားခဲ့ၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ထြက္သြားၾကသည္။

    မႏွင္းဆီ၏တိုက္ခန္းတြင္ အျခားမည္သူမွ်မရွိ။

                                                                                           *

    သူ ေျပာျပသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္မအံ့ၾသေခ်။ စေျပာကတည္းက ဒီလိုျဖစ္လာမည္ကို ႀကိဳသိခဲ့ၿပီးသား။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ်ထင္ျမင္ခ်က္မေပးဘဲေနသည္။ သူတို႔လိုလူမ်ဳိးေတြအဖို႔ လက္ထပ္ၾကရန္ သံုးႏွစ္သံုးမိုး စုေဆာင္းေနစရာမလို။ ေငြက အဆင္သင့္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒီအေျခ ဆိုက္ခဲ့ျခင္းအတြက္ ကၽြန္ေတာ္မအံ့ၾသ။ အမ်ဳိးသမီးသည္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ဆိုပါက ကၽြန္ေတာ္ ကန္႔ကြက္ရန္မရွိပါ။ သုိ႔ရာတြင္ မ်ဳိးေဇာ္ဆက္ေျပာေသာစကားကို ၾကားရေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ ျပင္းထန္စြာ တုန္လႈပ္သြားရသည္။

    "တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ကြာ။ သူက လြတ္လြတ္လပ္လပ္မဟုတ္ဘူး"

    ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို ရုတ္တရက္ ဘာမွ်မေျပာႏိုင္။ တအံ့တၾသၾကည့္ေနမိသည္။ မ်ဳိးေဇာ္ကမူ ထိုစကားကို ေျပာလိုက္ရသည့္အတြက္ သိပ္ထူးထူးျခားျခားအမူအရာေျပာင္းလဲမသြားေခ်။ သူ ဆက္ေျပာ၏။

    "ဒါေပမယ့္ သိပ္အေရးမႀကီးပါဘူး။ သူ႕ေယာက်္ားက နယ္မွာေရာက္ေနတာပဲ"

    "ဘာကြ"

    ခုမွ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခြန္းေျပာမိသည္။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္၍ တစ္ခ်က္ၿပံဳးသည္။

    "ေအးကြ၊ နယ္ကိုေျပာင္းသြားရတာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ။ ေလးငါးလေနမွ တစ္ေခါက္ေလာက္ ရန္ကုန္ျပန္လာႏိုင္တာ။ သူတို႔လင္မယားလည္း သိပ္အဆင္မေျပၾကဘူးလို႔ မႏွင္းဆီကေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငနဲႀကီးက ခပ္တံုးတံုးပါ"

    "ေတာ္ကြာ မ်ဳိးေဇာ္။ မင္း မင္း သူမ်ားသားမယားကို"

    မ်ဳိးေဇာ္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ စကားအေခ်အတင္ေျပာၾကရသည္။ သူသည္ ထံုးစံအတိုင္းပင္ 'စကားအားျဖင့္'အႏိုင္ရေအာင္ လွည့္ပတ္သိုင္း၀ိုင္းၿပီးေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခပ္ရိုးရိုးပင္။

    "ဒီမွာမ်ဳိးေဇာ္၊ မင္း ဒီကိစၥႀကီးကို ရပ္တန္းက ရပ္လုိက္ပါကြာ"

    သူ႕မ်က္ႏွာသည္ ရုတ္တရက္တည္သြား၏။ ေခါင္းကို ယမ္းသည္။

    "မျဖစ္ဘူးကြာ။ ငါ သူ႕ကို တကယ္ခ်စ္ေနၿပီ"

    ကၽြန္ေတာ္ ဘာစကားမွျပန္မေျပာျဖစ္ေသးဘဲ သူ႕မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ သူ႔ဟန္သည္ အတန္ငယ္ေလးနက္ေနျပန္သည္။ တျဖည္းျဖည္းျပန္လည္၍ ၿပံဳးေယာင္သမ္းလာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ အလ်င္အျမန္၀င္ေျပာသည္။

    "ခ်စ္လို႔မရဘူးကြ၊ ဒါမျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဒု သ န ေသာကြ။ မရဘူး"

    သူ ရယ္ျဖစ္သြားသည္။

    "သူငယ္ခ်င္းရာ မင္း ေတာ္ေတာ္အစိုးရိမ္ႀကီးတဲ့ေကာင္၊ ၿပီးေတာ့ သိပ္ ေရွးရိုးဆန္တယ္။ ေနရာတကာတိုင္းမွာ ဥပေဒတို႔ လူမႈစည္းကမ္းတို႔ဘက္ကခ်ည္း ၾကည့္လို႔မရဘူး"

    ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလွာင္သလိုၾကည့္၍ရယ္ၿပီး

    "တစ္ခါတစ္ေလ အခ်စ္တစ္ခုတည္းဘက္ကေနၾကည့္သင့္တဲ့အခါ ၾကည့္ရတယ္"

    "အဲ့ဒါ အခ်စ္မဟုတ္ဘူး"

    "အခ်စ္ဆိုတာကို မင္း ေသေသခ်ာခ်ာနားမလည္ေသးပါဘူး။ ငါေျပာျပရင္လည္း မင္း သိမွာမဟုတ္ဘူး။ မင္းသိတဲ့အခ်စ္ဆိုတာက ေလးေမနဲ႔သာဆိုင္တာပါ"

    သူ ကၽြန္ေတာ့္ပခံုးကို ပုတ္လိုက္သည္။ "ဒီမွာ ဖိုးေတ"ဟု ကၽြန္ေတာ့္ငယ္နာမည္ကို ေခၚသည္။

    "အခ်စ္ဆိုတာ လက္ထပ္ဖို႔ ေငြစုေနတာတစ္ခုတည္းမဟုတ္ပါဘူးကြာ"

    ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ဆတ္ခနဲၾကည့္လိုက္သည္။ သူသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေလးေမတို႔ လက္ထပ္ဖို႔ေငြစုေနၾကသည္ကို ျပက္ရယ္ျပဳေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဆိုးသြားသည္။

    "မ်ဳိးေဇာ္ ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ေငြစုေနၾကတာ မင္းလိုေကာင္မ်ဳိးအတြက္ ရယ္စရာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါ သူမ်ားသားမယားကို ျပစ္မွားေနတာမဟုတ္ဘူး။ ေအး၊ ငါ့ဘက္ကၾကည့္ရင္လည္း မင္းဟာ ရယ္စရာအေကာင္တစ္ေကာင္ပဲ။ ဒါ့ထက္ပိုေျပာရရင္ စက္ဆုပ္စရာေကာင္းတဲ့ ေကာင္တစ္ေကာင္ပဲ။ မင္း ၾကာကူလီပဲ မ်ဳိးေဇာ္"

    သူ႕မ်က္ႏွာသည္ မႀကံဳစဖူးေအာင္ တင္းမာသြားသည္။

၆

    ထို႔ေနာက္တြင္ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားသည္။ မွတ္မွတ္ရရ တစ္ခါတည္းသာ လမ္းမွာဆံုဖူးသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေလးေမ ေစ်းအလယ္ေပါက္အတိုင္း ေလွ်ာက္အလာတြင္ ေရႊဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ၀င္ၾကည့္ခါနီးဆဲဆဲျဖစ္ေသာ သူတို႔ကို ေတြ႕ရျခင္းျဖစ္သည္။ မ်ဳိးေဇာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုျမင္သည္။ ႏႈတ္မဆက္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ႏႈတ္မဆက္။ သူသည္ မထီတရီၿပံဳးၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္သည္။ မႏွင္းဆီကမူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုမျမင္။ ေရႊဆိုင္ကအမ်ဳိးသမီးႏွင့္ တစ္စံုတစ္ရာ ေျပာဆိုေနသည္။

    မ်ဳိးေဇာ္သည္ သူ႕ကိုယ္သူအထင္ႀကီးစြာ အခ်စ္အေၾကာင္းေတြ ေျပာသြားခဲ့သည္။ အမွန္စင္စစ္ သူ နားမလည္ေခ်။ သူ႕မွာ ဘာအေတြ႕အႀကံဳမွမရွိ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ မႏွင္းဆီကိုေတြ႕သည္ မႏွင္းဆီ၏ေကာင္းေသာဆြဲေဆာင္အားေၾကာင့္ သူ အရူးအမူးပါသြားသည္ဟု ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အထင္ မွန္လိမ့္မည္ဟုလည္း ယူဆသည္။ မႏွင္းဆီႏွင့္သူ႕ေယာက်္ားကြဲၾကျခင္း၊ ေနာက္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္လိုက္ၾကျခင္း စေသာသတင္းမ်ားကို ဆက္လက္ၾကားခဲ့ရေသာေၾကာင့္ပင္။

    မႏွင္းဆီႏွင့္ သူ႕ေယာက်္ားကြဲၾကၿပီးမွ မ်ဳိးေဇာ္ႏွင့္လက္ထပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း ထိုသို႔အကြဲအျပဲျဖစ္ေအာင္ မ်ဳိးေဇာ္က ဖန္တီးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ထင္သည္။

    ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေလးေမတို႔ ေငြစုေနၾကသည့္အေၾကာင္ကို သူ ေလွာင္ေျပာင္ခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္လြန္းျခင္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ သို႔တည္းမဟုတ္ လက္ေတြ႕က်လြန္းျခင္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။

    အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေလးေမသည္ သူရရွိေသာ လခတစ္ရာ့ရွစ္ဆယ္ခန္႔မွ တစ္လလွ်င္ သံုးဆယ္ခန္႔စုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ၀တၳဳေရးခရရွိေသာ ေငြအတန္အသင့္ထဲမွ အနည္းအက်ဥ္းဖဲ့စုေနၾကေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

၇

    ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္ေသာ္လည္း သူ အတင္းလိုက္ေခၚသည္။ တစ္ေနရာသြားရေအာင္ဟုဆိုၿပီး သူငွားစီးလာဟန္တူသည့္ကားေပၚ တက္ခိုင္းသည္။ သမၼတဟိုတယ္ကို ေမာင္းခိုင္းသည္။ စားပြဲတြင္ထိုင္မိေသာအခါ "ဘီယာလား၊ ဘာေသာက္မလဲ"ဟု သူ ေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းခါသည္။

    "ေသာက္လို႔မျဖစ္ပါဘူးကြာ။ ညေနက်ရင္ ေလးေမတို႔အိမ္မွာ ထမင္းသြားစားရမယ္။ အေအးတစ္ခုခုပဲ ေသာက္ေတာ့မယ္"

    သူ ၿပံဳးသည္။ သြက္လက္ေသာအၿပံဳးမဟုတ္။ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္လံုး၀မေတြ႕ခဲ့သည္မွာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေတာ့ရွိမည္။ ထိုအခ်ိန္အတြင္း သူ ေတာ္ေတာ္ေျပာင္းလဲသြားသည္။ ၀လာသည္ဟု ထင္ရသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မွ မ်က္ႏွာတစ္ခုတည္းကြက္၍၀ေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ သူ အရက္စြဲေသာအဆင့္သို႔ ေရာက္ေနေပလိမ့္မည္။ သူ႕မ်က္ႏွာသည္ ပို၍ရင့္လာသည္။ ဟန္အမူအရာသည္ ခပ္ထိုင္းထိုင္းျဖစ္ေနသည္။

    မ်ဳိးေဇာ္က ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ကိုင္အေျခအေနကို ေမးသည္။ ေလးေမႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့ေလာက္ လက္ထပ္ျဖစ္မလဲေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေျဖသည္။ သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ့္အေျဖမ်ားကို သူ သိပ္စိတ္မ၀င္စားေၾကာင္း သိသာသည္။ သူ႕မွာေျပာစရာစကားတစ္ခုခု ရွိေနပံုရ၏။

    စားေသာက္စရာေတြ ေရာက္လာ၏။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပင္ ဖန္ခြက္ျဖင့္သီးသန္႔ထည့္ထားေသာ 'ရမ္'ကို ဘီယာခြက္ထဲသို႔ ခပ္မ်ားမ်ားထည့္လိုက္သည္။ ဘီယာကိုနည္းနည္းသာေရာသည္။ တစ္၀က္ေလာက္ကုန္ေအာင္ တစ္က်ဳိက္တည္းႏွင့္ေသာက္သည္။ သူေသာက္ပံုမွာ အငမ္းမရရွိလွ၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စပတ္ကလင္းလီမြန္ကို ဖန္ခြက္ထဲထည့္ၿပီး တစ္က်ဳိက္ေသာက္သည္။ သူကလည္း ဖန္ခြက္ထဲတြင္က်န္ေနေသာလက္က်န္အရက္ကို ကုန္ေအာင္ေသာက္လိုက္ၿပီး ထပ္ငွဲ႔ျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္

    "ဒီမိန္းမကို ငါ ဆက္ေပါင္းသင့္ေသးရဲ႕လားကြာ"ဟု အစခ်ီၿပီး

    "ငါ သူ႕ကို မသကၤာတာၾကာၿပီ။ ဒါေပမယ့္ တိတိက်က်မေျပာႏိုင္ေသးလို႔။ ခုေတာ့"

    သူ ေကာ့ကရိတ္ဘက္သြားေနတုန္း မႏွင္းဆီက သူ႕ဆိုင္ႏွင့္တစ္ဆိုင္ေက်ာ္က ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို တိုက္ခန္းမွာေခၚထားသတဲ့။

    "ငါ သူ႕ကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တာပါကြာ။ ဒါေပမယ့္ သူ ငါ့အေပၚ သစၥာမရွိဘူး"

    အဲဒီအေၾကာင္းေတြကို သူနဲ႔မင္း လက္မထပ္ခင္ကတည္းက သိခဲ့တာပဲမဟုတ္လားဟု ကၽြန္ေတာ္ ေမးလိုက္ခ်င္သည္။ မေမးျဖစ္။ ရွင္းရွင္းကေလး။

    မႏွင္းဆီသည္ တစ္ခ်ိန္က သူ႕ေယာက်္ားအေပၚသစၥာေဖာက္၍ မ်ဳိးေဇာ္ႏွင့္ရႈပ္ခဲ့သည္။ ခုတစ္ဖန္ ေယာက်္ားျဖစ္ေနေသာမ်ဳိးေဇာ္ကို သစၥာေဖာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္ႏွင့္ ရႈပ္ျပန္သည္။ ဘာဆန္းသနည္း။ ဒီမိန္းမသည္ သစၥာေဖာက္တတ္ေသာေၾကာင့္သာ သူႏွင့္ေတြ႕ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သစၥာေစာင့္သိတတ္ေသာ အမ်ဳိးသမီးျဖစ္ခဲ့လွ်င္ မ်ဳိးေဇာ္ႏွင့္လည္း ဘာမွပတ္သက္ခဲ့ရန္မလို။ သူ႕အရင္ခင္ပြန္းႏွင့္ ခုထက္တိုင္ၿမဲေနရေပမည္။ ထိုအခ်က္ကို မ်ဳိးေဇာ္ အစကတည္းက မသိခဲ့ေလသလား။ သို႔တည္းမဟုတ္ မ်ဳိးေဇာ္သည္ မိမိေန႔စဥ္ဆင္းေန တက္ေနက်ျဖစ္ေသာ ကိုယ့္အိမ္ေလွကားသည္ ဘယ္ႏွထစ္ရွိေၾကာင္း သတိမထားမိတတ္သလို ျဖစ္ခဲ့ျခင္းဟု ဆိုရေတာ့မည္။

                                                                                           *

    ညေန ငါးနာရီခြဲၿပီ။ သူလည္း နည္းနည္းေတာ့မူးေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျပန္ခ်င္ၿပီ။ သြားၾကရေအာင္ဆိုေသာစကားကိုမူ ကၽြန္ေတာ္မေျပာျဖစ္ေသး။ သူေျပာခဲ့ေသာစကားမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ်ထင္ျမင္ခ်က္မေပးမိေခ်။ သူက ဒီမိန္းမကို ဆက္ေပါင္းသင့္ေသးရဲ႕လားဟု ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္ေသာ္လည္း မေျပာျဖစ္။ အေၾကာင္းမွာ သူသည္ မႏွင္းဆီကိုမျပတ္ႏိုင္ေသးေၾကာင္း ရိပ္မိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ အစတုန္းက ငါ တားေသးတယ္မဟုတ္လားကြ။ ခုေတာ့ မင္းသိၿပီမဟုတ္လားစေသာ စကားမ်ဳိးကိုလည္း ေျပာေနလို႔မထူးၿပီ။

    မ်ဳိးေဇာ္သည္ အခ်ဥ္ရည္ပန္းကန္ထဲတြင္က်ေနေသာ အာလူးေၾကာ္တစ္ဖတ္ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ျဖင့္ႏႈိက္ယူလိုက္သည္။ ပြစိစိျဖစ္ေနေသာ အာလူးေၾကာ္သည္ ေပ်ာ့ဖတ္ေနၿပီ။ လႊင့္ပစ္မည္ျပဳၿပီးမွ မပစ္ေတာ့ဘဲ အခ်ဥ္ရည္ပန္းကန္ထဲ ျပန္ထားလိုက္သည္။

    ခုေလာက္ဆို ေလးေမသည္ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တတ္ေသာ ငါးဆုပ္ဟင္းႏွင့္ ဘူးသီးဟင္းခါးကို အက်အနျပင္ဆင္၍ ေစာင့္ေနေပေတာ့မည္ဟု ေတြးေနမိျပန္သည္။

[ရႈမ၀၊ ေမ ၁၉၈၁။]