သိပၸံပညာရွင္ႏွစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ေျပာေနၾကသည္။
"ကမၻာေပၚမွာ ပထမဆံုးလူသားပံုတူမ်ဳိးပြားတဲ့ နည္းပညာကို စတင္အသံုးျပဳခဲ့တာ ဘုရားသခင္ပဲဗ်။ အာဒမ္ရဲ႕နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းကို ထုတ္ၿပီး ဖန္ဆင္းခဲ့တာ မဟုတ္လား"
"ဒါေပမယ့္ ရာႏႈန္းျပည့္မေအာင္ျမင္ပါဘူး။ အာဒမ္ရဲ႕ပံုတူမျဖစ္ဘဲ ဧ၀ျဖစ္သြားတာပဲေလ"
* * * * * * * * *
ျမ၀တီရုပ္ျမင္သံၾကားဌာနသည္ ညပိုင္းထုတ္လႊင့္မႈ ၿပီးဆံုးကာနီးတြင္ ေနာက္တစ္ေန႔အစီအစဥ္ကို ေၾကညာရာတြင္ ေကာင္းႏိုးရာရာအကြက္ကေလးေတြကို ထုတ္ႏုတ္ၿပီး နမူနာအျဖစ္ ႀကိဳတင္ျပသေလ့ရွိ၏။
ေသာၾကာေန႔တစ္ေန႔တြင္ ေနာက္တစ္ေန႔အတြက္ ႀကိဳတင္အစီရင္ခံ တင္ျပရာတြင္ ည ခုနစ္နာရီမွာျပသမည့္ ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲနမူနာပိုင္းကို အရင္ျပသည္။ ထို႔ေနာက္ ညကိုးနာရီခြဲတြင္ တိုက္ရိုက္ထုတ္လႊင့္မည္ျဖစ္ေသာ ပရီးမီးယားလိဂ္
ေဘာလံုးပြဲအတြက္ ကစားကြက္တခ်ဳိ႕ကို ထုတ္ႏႈတ္တင္ျပၿပီး ေၾကညာသည္။
ထိုအခါ မအူမလည္လူတစ္ေယာက္က
"ဟာ...ဒီလူေတြ ေတာ္ေတာ္ၿပီးစလြယ္လုပ္တာပဲ။ ပြဲစဥ္အေဟာင္းႀကီးထဲကဟာေတြ ျပန္ျပေနတယ္။
နက္ျဖန္ကန္မယ့္ပြဲထဲက ေကာင္းတဲ့အကြက္ကေလးေတြ နမူနာျပတာမဟုတ္ဘူး"
ဟု ဆို၏။
* * * * * * * * *
ကုန္စည္ျပပြဲတစ္ခုျဖစ္၏။ ကုမၸဏီမ်ားသည္ သူတို႔ထုတ္လုပ္ေသာ ကုန္ပစၥည္းမ်ဳိးစံုကို သရုပ္ျပၿပီး ေၾကာ္ျငာေနၾကသည္။ ဒီအထဲမွာ လူစိတ္အ၀င္စားဆံုးကေတာ့ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားေပးစက္တစ္လံုးျဖစ္၏။ ကုမၸဏီတာ၀န္ခံတစ္ဦးသည္ သူတို႔၏ မီးစက္အေၾကာင္းကို အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ ရွင္းလင္းေျပာျပေနသည္။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ကုမၸဏီက ေနာက္ဆံုးထုတ္လုပ္လိုက္တဲ့ဂ်င္နေရတာဟာဆိုရင္ ျမင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ စက္သံကလည္း အလြန္ညက္ေညာပါတယ္။ တုန္ခါမႈကလည္း မရွိသေလာက္ပါပဲ။ နာရီေပါင္းမ်ားစြာဆက္တိုက္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားကို ထုတ္လုပ္ေပးႏိုင္ ပါတယ္။ ဗို႔အားအျပည့္ ၀ပ္အားအျပည့္ထြက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့..."
၀ိုင္းအံုၾကည့္ေနသူေတြထဲမွ တစ္ေယာက္က ၾကားျဖတ္ေမးလိုက္သည္။
"ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားမီးစက္က ဘာေလာင္စာစြမ္းအင္ကို သံုးတာလဲ၊ ဒီဇယ္လား၊ ဓာတ္ဆီလား၊ ဂက္စ္လား"
ကုမၸဏီတာ၀န္ခံက ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားစြာ ၿပံဳးလိုက္ၿပီး
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ပစၥည္းရဲ႕အဓိကအားသာခ်က္က အဲဒါပါပဲခင္ဗ်ာ။ ဒီမီးစက္ကိုေမာင္းဖို႔ ဓာတ္ဆီလည္းမလိုဘူး၊ ဒီဇယ္လည္း မလိုဘူး၊ တျခားဘာေလာင္စာမွလည္း မလိုဘူး။ ေဟာဒီပလပ္ေခါင္းေလးကို ကိုယ့္အိမ္မွာရွိတဲ့ ပလပ္ေပါက္ထဲထိုးထည့္ၿပီး မီးခလုတ္ကို ဖြင့္လိုက္ရံုပါပဲ"
လူရြယ္တစ္ေယာက္သည္ သူ႕ခ်စ္သူကိုလက္ထပ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ အလုပ္ကို ပင္ပင္ပန္းပန္း ႀကိဳးစားလုပ္ခဲ့ရသည္။ ေငြေၾကး ျပည့္စံုလာသျဖင့္ မဂၤလာေဆာင္ဖို႔စီစဥ္ေတာ့လည္း ခန္းမငွားဖို႔လုပ္ရ၊ သတို႔သမီး၀တ္စံုခ်ဳပ္ဖို႔လိုက္ရ၊ ဖိတ္စာရိုက္ရ၊ ဖိတ္စာေတြ ေ၀ရေတာ္ေတာ္အလုပ္ရႈပ္သြားသည္။ မဂၤလာအခမ္းအနားက်ေတာ့လည္း တစ္စံုတစ္ခုအဆင္မေျပျဖစ္မွာကိုပူရ၊ ဧည့္သည္ေတြကို ႏႈတ္ဆက္ရ ဖတ္ဖတ္ေမာၿပီး က်န္ခဲ့သည္။ ထိုအခါ သူက ေအာက္ပါအတိုင္း ညည္းညဴလိုက္ေလသည္။
"ေတာ္ပါၿပီဗ်ာ။ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ျဖစ္သြားပါၿပီ။ ေနာက္ေနာင္ဆို ဘယ္ေတာ့မွထပ္ၿပီး မဂၤလာမေဆာင္ေတာ့ပါဘူး"
* * * * * * * * *
လူတစ္ေယာက္သည္ ကိစၥရွိသျဖင့္ သူ႕မိတ္ေဆြထံသို႔ ဖုန္းဆက္သည္။ ဖုန္းထဲမွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ ေျဖၾကားသံထြက္လာသည္။
"လူႀကီးမင္းေခၚဆိုေသာ ပုဂိၢဳလ္မွာ ဂ်ီအက္စ္အမ္ဖုန္း ၀ယ္ယူထားျခင္းမရွိပါသျဖင့္ ဆက္သြယ္၍မရႏိုင္ပါရွင္"
* * * * * * * * *
ၿမိဳ႕နယ္ေပါင္းစံုမွလာတက္ၾကေသာ သင္တန္းတစ္ခုမွာျဖစ္၏။ အားလပ္ခ်ိန္တြင္ စုေ၀းစကားေျပာေနၾကစဥ္ သင္တန္းသူတစ္ေယာက္က သူတို႔ၿမိဳ႕ကမိန္းကေလးမ်ားမွာ အလြန္ၾကည့္ေကာင္းေၾကာင္း၊ တစ္ရာမွာ ကိုးဆယ့္ကိုးေယာက္ေလာက္က ေခ်ာေမာလွပၾကေၾကာင္း ၾကြားေနသည္။ က်န္သူမ်ားက ဒီေလာက္ႀကီးေတာ့လည္း မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ယုတၱိမရွိေၾကာင္း ေျပာၾကေသာ္လည္း သင္တန္းသားတစ္ေယာက္ကေတာ့
"သူေျပာတာမွန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံတယ္"ဟု ထေျပာသည္။
"မင္းက သူတို႔ၿမိဳ႕ကို ေရာက္ဖူးလို႔လား"
၀ိုင္းေမးၾကေသာအခါ
"ေရာက္ဖူးစရာေတာင္ မလိုပါဘူး။ သူ႕ကိုျမင္လိုက္တာနဲ႔ က်န္တဲ့ကိုးဆယ့္ကိုးေယာက္က လွမွာပဲဆိုတာ သိသာပါတယ္"
ဟု ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
* * * * * * * * *
ေတာရြာကေလးတစ္ရြာရွိ ဗီဒီယိုရံုတြင္ ေတးဂီတေဖ်ာ္ေျဖပြဲလိုက္ဖ္ရႈိးအေခြကို ျပသေနသည္။ စင္ျမင့္ေပၚရွိ သီဆို တီးခတ္ေနၾကပံုကိုျမင္ရသည္။ ေရာင္စံုဆလိုက္မ်ား၊ ဒစၥကိုမီးမ်ားႏွင့္ အဆန္းတၾကယ္ရွိလွ၏။ ထို႔အျပင္ စင္ျမင့္၏ ၾကမ္းျပင္မွာလည္း ျမဴမီးခိုးေတြေ၀့၀ဲေနပံုျပဳလုပ္ထားသည္။ ဒါကိုၾကည့္ၿပီး မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္က ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။
"ၾကည့္စမ္းပါဦး သူတို႔ၿမိဳ႕မွာလည္း ျခင္ေတြေပါမ်ားလိုက္တာ။ စတိတ္ခံုေပၚမွာေတာင္ ဆႏြင္းမႈိင္း တုိက္ထားရတယ္"
* * * * * * * * *
ႏွစ္အေတာ္ၾကာေအာင္ကြဲကြာေနၾကေသာ မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္တို႔သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္တစ္ေနရာမွာ ျပန္ဆံုမိၾကသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ မာေၾကာင္း သာေၾကာင္း ေမးျမန္းၾကၿပီးေနာက္ တစ္ေယာက္က
"ခင္ဗ်ား စီးပြားေရးေကာင္းရဲ႕လား"
"အရင္လိုပဲေပါ့ဗ်ာ။ ရရစားစားေပါ့။ ခင္ဗ်ားကေတာ့ အေျခအေနေကာင္းတယ္ဆို"
အရင္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးအဆင္ေျပပါတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အလုပ္ကပါးလြန္းလို႔ စီးပြားပ်က္မတတ္ျဖစ္ေနၿပီ"
"ခင္ဗ်ားအလုပ္က ဘာအလုပ္မို႔လို႔လဲ"
"ေမာ္ေတာ္ကားဟြန္းေတြ ျပဳျပင္ေရာင္း၀ယ္တဲ့ အလုပ္ေပါ့ဗ်ာ"
* * * * * * * * *
ဆယ္တန္း(တကၠသိုလ္၀င္တန္း)စာေမးပြဲေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္ၿပီးကာစအခ်ိန္ျဖစ္၏။ အလွဴတစ္ခုမွာ အမ်ဳိးသမီးႀကီးမ်ား ဆံုမိၾကၿပီး မိမိတို႔၏သားသမီးမ်ားအေၾကာင္း အသီးသီးၾကြား၀ါေနၾကသည္။
"ကၽြန္မသားက ေအာဒီေလ၊ ေတာ့ပ္တင္းထဲပါို႔ ေသခ်ာသေလာက္ရွိေနၿပီ"
"ကၽြန္မသမီးကေတာ့ ငါးလံုးပါတယ္။ သူက ေဆးေက်ာင္းကလြဲရင္ ဘယ္ဟာမွ စိတ္မ၀င္စားဘူးဆိုေတာ့ အေတာ္ပဲျဖစ္သြားတာေပါ့"
"အိမ္ကေတာင္ နည္းနည္းေပါ့ဆခ်င္လို႔ စိတ္ပူေနလိုက္ရတာ။ ေအာင္စာရင္းထြက္လို႔ ဖိုးဒီ ဆိုတာ ၾကားလိုက္ရမွပဲ ရင္ထဲက အလံုးႀကီး က်သြားေတာ့တယ္"
သူတို႔ထဲတြင္ ဂုဏ္ထူးတစ္ခုမွမပါဘဲ ရိုးရိုးသာေအာင္ေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္၏အေမမွာ မ်က္ႏွာငယ္ေနရသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အားက်မခံ ႀကံဖန္ၿပီး ဂုဏ္ယူလိုက္ရေလေတာ့သည္။
"ကၽြန္မသားကေတာ့ ဂုဏ္ထူးတစ္ခုမွာမပါေပမယ့္ ဘာသာတိုင္းမွာ အမွတ္ေလးဆယ္ေက်ာ္တာခ်ည္းပဲ"
* * * * * * * * *
ကုမၸဏီဒါရိုက္တာႀကီးတစ္ေယာက္သည္ ဌာနခြဲတာ၀န္ခံမ်ားကို ရံုးခ်ဳပ္သုိ႔ဆင့္ေခၚၿပီး ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းေနသည္။
"မေန႔ကညေနပိုင္းတုန္းက မင္းတို႔ရံုးခြဲေတြအားလံုးကို ငါဖုန္းဆက္တယ္။ တစ္ေယာက္မွမရွိၾကဘူး။ မင္းတို႔ တာ၀န္ခ်ိန္မွာ ဘယ္ေရာက္ေနၾကသလဲ"
ဌာနခြဲမွဴးတစ္ေယာက္က ရို႕ရို႕ကေလးထရပ္ၿပီး
"အေရးေပၚကိစၥေလးရွိလို႔ အျပင္ခဏသြားတာပါ။ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေဘာ့စ္ရဲ႕ရံုးခန္းကို ဆက္သြယ္ပါတယ္။ အျပင္ သြားတယ္ဆိုလို႔ ေဘာ့စ္ရဲ႕လက္ကုိင္ဖုန္းကို ဆက္ေတာ့လဲ ဖုန္းမကိုင္ပါဘူးခင္ဗ်ာ"
ဒါရိုက္တာႀကီး စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး ျပန္ေျပာသည္။
"ေဘာလံုးပြဲထဲမွာ ဒီေလာက္ဆူညံေနတာ ဖုန္းျမည္သံကို ဘယ္ၾကားရပါ့မလဲကြ"
* * * * * * * * *
လင္မယားႏွစ္ေယာက္သည္ အႀကီးအက်ယ္စကားမ်ား ရန္ျဖစ္ၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မိန္းမက အိမ္ေပၚကဆင္းမယ္ဟု ေျပာၿပီး အ၀တ္အစားေတြကို ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲ ထည့္သည္။ မိန္းမတို႔ထံုးစံအတိုင္း အ၀တ္အစားေကာင္းေကာင္း၊ အဆင္အေသြးဆန္းဆန္း၊ အေရာင္လွလွေတြကို ေရြးေနေသးသည္။ ဟိုဟာေလးလည္း ယူသြားခ်င္၊ ဒီဟာေလးလည္း ထည့္ခ်င္ျဖစ္ေနသည္။ အ၀တ္အစားေတြကမ်ားၿပီး အိတ္က ေသးေနသည္။
ထိုအခါ ဘာမွမသိ နားမလည္ရွာေသာ သံုးႏွစ္အရြယ္သမီးကေလးက
"အိတ္က ေသးေသးေလး၊ ေဖေဖ့အ၀တ္အစားေတြနဲ႔မွ အေတာ္ပဲေနမွာ"
ဟု ၀င္ေျပာလိုက္ေလသည္။
* * * * * * * * *
"ကုန္ပစၥည္းေတြ ေပါေပါမ်ားမ်ား လႈိင္လိႈင္ထြက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ပစၥည္းကိုမေရာင္းဘဲ ေလွာင္ထားလိုက္၊ ရာသီကုန္လို႔ ရွားသြားၿပီဆိုမွ ျပန္ထုတ္၊ က်ိန္းေသျမတ္တယ္"
ဟု ေဘာဂေဗဒပညာရွင္က သူ႕ဆီ အႀကံညဏ္လာေတာင္းသူကို လက္ခ်ာရိုက္လႊတ္လိုက္သည္။ ေနာက္ေျခာက္လခန္႔ၾကာေသာအခါ ထိုသူျပန္ေရာက္လာၿပီး
"ဆရာ့အႀကံညဏ္က အလုပ္မျဖစ္ပါဘူးဗ်ာ"
ဟု ဆိုသျဖင့္ ေဘာဂေဗဒပညာရွင္က
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ဆရာေျပာသလို ကုန္ပစၥည္းေတြကို ေအာင္းထားၿပီး ရာသီကုန္မွ ျပန္ထုတ္ေရာင္းတာပဲ။ ဘယ္သူမွ မ၀ယ္ၾကဘူး"
"ခင္ဗ်ားက ဘာပစၥည္းေတြ ေလွာင္ထားလို႔လဲ"
"ျပကၡဒိန္ေတြပါ ဆရာရယ္"
* * * * * * * * *
ဆရာက အေမရိကန္ျပည္တြင္းစစ္အေၾကာင္း ရွင္းျပၿပီးေနာက္ တပည့္တစ္ေယာက္ကို မတ္တပ္ရပ္ခိုင္းၿပီးေမးလိုက္သည္။
"အေမရိကန္ျပည္တြင္းစစ္မွာ ထင္ရွားတဲ့သမၼတႀကီးက ဘယ္သူလဲ"
"လင္ကြန္းပါ ဆရာ"
"ေအး ဒါဆိုရင္ လင္ကြန္းရဲ႕မိန္းမနာမည္ကေကာ"
တပည့္ကမေျဖႏိုင္သျဖင့္ ေဘးကေနာက္တစ္ေယာက္ကို ေမးသည္။
"မင္းေကာသိလား"
ဒုတိယတပည့္က မတ္တပ္ရပ္ လက္ပိုက္ၿပီးေျဖသည္။
"လင္ကြန္းရဲ႕မိန္းမနာမည္က မယားကြန္းပါဆရာ"
* * * * * * * * *
ကိစၥတစ္ခုႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ျငင္းခုန္ေနၾကသည္။ အစ္မက
"နင္ ငါနဲ႔ၿပိဳင္မျငင္းနဲ႔။ ဒီမွာ ငါက နင့္ထက္ အရင္ထမင္းစားတာ သိရဲ႕လား"
ဟု အႏိုင္ႏွင့္ပိုင္းဖို႔ႀကိဳးစားရာ ေမာင္ငယ္က
"ဒါေတာ့ အစ္မက ေက်ာင္းကေန အိမ္ကို ေစာေစာျပန္ေရာက္တာကိုး"
ဟု ျပန္လည္ေခ်ပလိုက္သည္။
* * * * * * * * *
လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုး အျပင္ထြက္လာၿပီးကာမွ အိမ္ကေၾကာင္ကေလးကို အစာမေကၽြးခဲ့မွန္း သတိရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္ကုိ ဖုန္းလွမ္းဆက္သည္။ အိမ္ေဖာ္မိန္းကေလးက ဖုန္းလာကိုင္သည္။
"ေၾကာင္ကေလးကို အစာမေကၽြးရေသးဘူး။ အဲဒါ ထမင္းနဲ႔ပုဇြန္ေျခာက္မႈန္႔နဲ႔ နယ္ေကၽြးလိုက္ ၾကားလား"
အိမ္ေဖာ္မိန္းကေလးက ဘာမွျပန္မေျပာ။
"ဟဲ့ ၾကားလား"
ဘာသံမွမၾကားရ။
"ဟဲ့ ေမးေနတယ္ေလ၊ ၾကားလား" ဆိုေတာ့မွ
"ဟုတ္ကဲ့..ၾကားပါတယ္"
"ၾကားတယ္ဆို ေစာေစာကဘာျဖစ္လို႔ ျပန္မေျပာတာလဲ"
"ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္ျပေနတာပဲဟာ"
* * * * * * * * *
လူငယ္တစ္ေယာက္သည္ ကုမၸဏီတစ္ခုသို႔ အလုပ္လာေလွ်ာက္သည္။ ေလွ်ာက္လႊာလက္ခံသူက စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို
ၾကည့္ရႈစစ္ေဆးသည္။ ေသြးအမ်ဳိးအစား ခြဲျခားစစ္ေဆးထားေသာစာရြက္ကိုၾကည့္ၿပီး
"ေသြးအမ်ဳိးအစားက ဘီေသြး မဟုတ္လား"
"ဟုတ္ပါတယ္"
"ဒါေပမယ့္ ဒီေသြးစစ္ခ်က္က လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ႏွစ္ေလာက္က စစ္ေဆးခဲ့တာျဖစ္ေနတယ္။ အသစ္ထပ္စစ္ၿပီး ယူလာခဲ့ပါ"
ဟု ဆိုသျဖင့္ လူငယ္မွာ အေတာ္အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားရေလသည္။
(မွတ္ခ်က္။ ။ လူတို႔တြင္ ေအ၊ ဘီ၊ ေအဘီႏွင့္ အို ဟူ၍ ေသြးအမ်ဳိးအစားကြဲျပားမႈရွိသည္။ လူတစ္ေယာက္သည္ ေမြးရာမွ ေသသည္အထိ ေသြးအမ်ဳိးအစားတစ္မ်ဳိးတည္းသာရွိၿပီး ဘယ္ေသာအခါမွာမွ ေျပာင္းလဲမႈမရွိပါ။)
* * * * * * * * *
ကေလးငယ္တစ္ေယာက္သည္ ေက်ာင္းမွျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူ႕အေမကိုေမးသည္။
"သားသူငယ္ခ်င္းေတြမွာ အဘိုးရွိၿပီး သားမွာေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔မရွိတာလဲ"
"ရွိပါတယ္ သားရဲ႕။ သားအဘိုးက သားငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဆံုးသြားလို႔ပါ"
"ဟင္ ဒါဆို သားကိုေမြးတဲ့အခ်ိန္မွာ အဘိုးရွိေသးတာေပါ့"
"ဟုတ္တာေပါ့"
"ဟာ ဒါဆိုဟုတ္ၿပီ။ ေက်ာင္းမွာ သားကိုႏွိမ္တဲ့ေကာင္ေတြကို ျပန္ေျပာလို႔ရၿပီ"
"သူတို႔က ဘယ္လိုႏွိမ္လို႔လဲ"
"သားကို အဘိုးမေပၚဘဲ ေမြးတဲ့ေျမးလို႔ ေျပာေနၾကတယ္ေလ"
* * * * * * * * *
ဧည့္ခံပြဲတစ္ခုတြင္ လူစုမိေနခိုက္ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္က ေနာက္ဆံုးေပၚေခတ္မီေဆးပညာအေၾကာင္း ရွင္းျပေနသည္။
"အခုဆိုရင္ တခ်ဳိ႕ခြဲစိတ္မႈေတြမွာ ဗိုက္ကို ခြဲေနစရာမလိုေတာ့ဘူး။ ေသာ့ေပါက္ခြဲစိတ္မႈဆိုတဲ့နည္းကို သံုးေနၾကၿပီ။ ဗိုက္ကို အေပါက္ေသးေသးေလးပဲေဖာက္ၿပီး အထဲကို ခြဲစိတ္ကိရိယာေသးေသးေလးကိုထည့္ၿပီး ကုသလို႔ရေနၿပီ။ ဘယ္ေလာက္သက္သာ လြယ္ကူသလဲ"
ထိုအခါ မိန္းမတစ္ေယာက္က
"ဟာ ဒါဆို ဟန္က်တာပဲ။ ကၽြန္မ ဒီတစ္ခါ ကေလးေမြးရင္အဲဒီနည္းနဲ႔ေမြးရမယ္"
ဟု အားတက္သေရာ ၀င္ေျပာလိုက္ေလသည္။
* * * * * * * * *
မႏၱေလးၿမိဳ႕ႀကီးသို႔ ေတာမွတက္လာေသာ ဘႀကီးကို တူျဖစ္သူက ဘုရားစံုလိုက္ပို႔ရန္ စီစဥ္သည္။ သက္သက္သာသာ
သြားလာႏိုင္ရန္ ကားတစ္စင္းငွားသည္။ ဘႀကီးက ကားကိုၾကည့္ၿပီး
"မင္းႏွယ္ကြာ၊ ဘီးေပါက္လို႔သြားဖာေနတဲ့ကားကိုမွ ေရြးငွားရသလား၊ ဘီးျပန္တပ္မွာနဲ႔ဆို အၾကာႀကီး ေစာင့္ေနရမွာေပါ့"
ဟု အျပစ္တင္သည္။ ထိုကားမွာ သံုးဘီးကားျဖစ္၏။
* * * * * * * * *
ဆရာျဖစ္သူက ကမၻာမွာ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားေသာႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္မ်ားအေၾကာင္း သင္ၾကားၿပီးေနာက္ ေမးခြန္းထုတ္လိုက္၏။
"အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ႕ ပထမဆံုးသမၼတႀကီးနာမည္ကို ဘယ္သူသိသလဲ"
ေရွ႕ဆံုးတန္းမွ ခပ္သြက္သြက္ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္က ထရပ္ၿပီး
"ေဂ်ာ့၀ါရွင္တန္ပါ ဆရာ"
"ေအး၊ မွန္တယ္။ ၀ါရွင္တန္ၿပီးေတာ့ ေနာက္တက္တဲ့ သမၼတကေကာ ဘယ္သူလဲ"
တစ္ေယာက္မွ မေျဖႏိုင္ၾက။
"၀ါရွင္တန္ၿပီးေတာ့ ဘယ္သူလဲ"
ဆရာက ထပ္ေမးသည္။ ခဏၾကာမွ ေနာက္ဆံုးတန္းေထာင့္မွာ ထိုင္ေနေသာ မႈန္ကုပ္ကုပ္ေက်ာင္းသားေလးက ထရပ္ၿပီးေျဖသည္။
"နယူးေယာက္"
* * * * * * * * *
ေယာက်္ားျဖစ္သူက အလုပ္က ျပန္လာေသာအခါ မိန္းမက ဆီး၍ေျပာသည္။
"ဒီေန႔ အိမ္ကို ဧည့္သည္မိန္းမတစ္ေယာက္ လာတယ္။ ရွင္က အေရးတႀကီးသံုးစရာရွိလို႔ ေငြ ငါးေသာင္း ေပးလိုက္ပါလို႔ မွာလိုက္တယ္တဲ့"
"ဟင္ မင္းက ေပးလိုက္သလား"
"ေပးလိုက္တာေပါ့"
"ဟာ... ငါလည္း မေတာင္းခိုင္းပါဘူး။ သြားၿပီ မင္းေတာ့ အလိမ္ခံလိုက္ရၿပီ"
"သူက ယံုေလာက္ေအာင္ ေျပာတာကိုး"
"ဘယ္လိုေျပာလို႔လဲ"
"သူက ရွင့္ရည္းစားေဟာင္းတဲ့"
* * * * * * * * *
ၿမိဳ႕ေပၚတက္ၿပီး အလုပ္အကိုင္ရွာေနေသာ သားထံမွ ရြာရွိအေဖထံသို႔ လူႀကံဳႏွင့္ စာတစ္ေစာင္ေရာက္လာသည္။
"အေဖ၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ "တီစီ"အလုပ္ရၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ပထမဆံးရတဲ့လခထဲက အေဖ့ဆီ ခြဲပို႔လိုက္ပါတယ္။ ေနာင္လည္း အလ်ဥ္းသင့္သလို ေငြပို႔ေပးပါ့မယ္"
အေဖျဖစ္သူမွာ အေတာ္၀မ္းသာသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ လူႀကံဳကိုေမးသည္။
"တီစီဆိုတာ ဘာအလုပ္လဲကြ"
"လက္မွတ္စစ္ကို ေျပာတာပါ"
သားျဖစ္သူဆီက လာစဥ္လိုလို ေငြေရာက္လာသည္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ေျခာက္လေလာက္ၾကာေအာင္ ေငြမပို႔ဘဲေနသျဖင့္ စိတ္ပူစရာျဖစ္လာ၏။ တစ္ရက္မွာေတာ့ လူႀကံဳမွတစ္ဆင့္ စာတစ္ေစာင္ေရာက္လာသည္။
"အေဖ၊ ကၽြန္ေတာ္ တီဘီျဖစ္ေနလို႔ ေငြသံုးေသာင္းေလာက္ ပို႔ေပးလိုက္ပါ"
စာကို ဖတ္ၿပီးေနာက္ အေဖလုပ္သူက
"ေတာ္ေတာ္အသံုးမက်တဲ့ေကာင္၊ မဟုတ္တာေတြ လုပ္ေနၿပီထင္တယ္။ တီစီျဖစ္ေနတုန္းကေတာင္ အိမ္ကိုေငြပို႔ႏိုင္ေသးတယ္။ အခုရာထူးတိုးၿပီး တီဘီျဖစ္ေတာ့မွ ငါ့ဆီကေတာင္ ေငြျပန္ေတာင္းရသလား"
ဟု ေဒါသတႀကီးေျပာလိုက္သည္။
(မွတ္ခ်က္ ။ ။ တီဘီ = အဆုတ္နာေရာဂါ)
* * * * * * * * *
ဟစ္ေဟာ့ပ္လူငယ္အဆိုေတာ္ေလးကို အင္တာဗ်ဴးလုပ္သူက ေမးသည္။
"ေမာင္ေလးရဲ႕ေနာက္ဆံုးထြက္တဲ့သီခ်င္းေခြက အေျခအေန ဘယ္လိုရွိသလဲ"
"အေျခအေနကေတာ့ အဲဒါကိုသာၾကည့္ေပေတာ့"ဟု သူ၏ စူပါဆလြန္းကားေလးကို လက္ညွဳိးထိုးျပရင္း ျပန္ေျဖသည္။
"အမယ္ တယ္ဟုတ္ပါလား။ သူမ်ားေတြမွာ ခိုးကူးသမားေတြ ေသာင္းက်န္းလို႔ ခြက္ခြက္လန္ေအာင္ ကြဲေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေမာင္ေလးက ကားေတာင္၀ယ္ႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့ အေျခအေနေကာင္းတယ္ထင္တယ္"
အဆိုေတာ္ လူငယ္ေလးက ျပန္ေျပာသည္။
"ဒီကားက ၀ယ္တာမဟုတ္ဘူး၊ လဲလိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္အရင္စီးတဲ့ကားက မာစီဒီးဗ်"
* * * * * * * * *
တိုင္းရင္းေဆးခန္းတစ္ခုသို႔ လူနာတစ္ေယာက္လာျပသည္။ သမားေတာ္က ေသခ်ာစြာ စမ္းသပ္ၾကည့္ရႈေလးလာၿပီးေနာက္
"မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ အပူလြန္ကဲလို႔ျဖစ္ရတာပါ။ ေဟာဒီေသြးေဆးကို မနက္တစ္ႀကိမ္ ညတစ္ႀကိမ္ ကြမ္းသီးတစ္ျခမ္းစာေလာက္ ေသာက္ေပးပါ"
ဟု မွာၾကားလိုက္သည္။
သံုးရက္ခန္႔ၾကာေသာအခါ လူနာသည္ တစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္လာၿပီး
"ဆရာႀကီးရဲ႕ေဆးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေရာဂါ ေတာ္ေတာ္ႀကီး သက္သာသြားပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေဆးတစ္ခါေသာက္တိုင္း ကြမ္းသီးတစ္ျခမ္းပါ ေရာမ်ဳိေရတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ"
ထိုသူမွာ ရွက္တတ္သျဖင့္ ၄င္းသည္ နားေလးသူျဖစ္ေၾကာင္း ဖြင့္မေျပာျဖစ္ခဲ့ေခ်။
* * * * * * * * *
ဌာနတစ္ခုသို႔ လူႀကီးတစ္ေယာက္ေရာက္ရွိလာၿပီးသက္ဆိုင္ရာတာ၀န္ခံ၀န္ထမ္းကို ေမးသည္။
"ဦးေလးတင္ထားတဲ့ေလွ်ာက္လႊာမ်ား က်ၿပီလား သိပါရေစ"
၀န္ထမ္းက စာရင္းစာအုပ္ကိုလွန္၍ရွာေဖြၾကည့္ၿပီးေနာက္
"မက်ေသးဘူး။ ေနာက္အပတ္ေလာက္မွ လာၾကည့္ပါ"
"ဦးေလးေလွ်ာက္လႊာတင္ထားတာ အရက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေတာင္ ရွိေနၿပီ"
"ဟုတ္ကဲ့ အထက္ကို တင္ျပထားလို႔ပါ"
"ေၾသာ္..ေၾသာ္.. ဒါနဲ႔အထက္ရံုးဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ေ၀သလားကြယ့္"
"အေပၚထပ္မွာပါခင္ဗ်ာ"
* * * * * * * * *
စက္ရံုပိုင္ရွင္သူေဌးသည္ လာေနက်အခ်ိန္မဟုတ္ဘဲ အလစ္အငိုက္မွာ စက္ရံုတြင္းသို႔ ရုတ္တရက္ ၀င္ေရာက္စစ္ေဆးသည္။ အလုပ္သမားမ်ားမွာ စကား၀ိုင္းဖြဲ႕ေျပာသူေျပာ၊ ေဆးလိပ္ဖြာသူဖြာ၊ လမ္းသလားသူက သလားရင္း သက္သာသလိုေနေနၾကသည္။ သူေဌး၀င္လာတာျမင္မွ ျပဴးျပဴးျပာျပာျဖစ္ၿပီး တာ၀န္က်ရာ စက္ကိရိယာေတြဆီ သုတ္ေျခတင္ေျပး၍ ဟန္မပ်က္အလုပ္လုပ္ေနၾကသည္။
စက္ရံုသူေဌးက အေပါက္၀မွာ ခါးေထာက္ရပ္လိုက္ၿပီး
"ေတာ္ေတာ္ အေခ်ာင္ခိုခ်င္တဲ့ေကာင္ေတြ၊ မင္းတို႔က အခုမွ အလုပ္လုပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနၾကတာေပါ့ ဟုတ္လား"
ဘယ္သူမွ တုတ္တုတ္ မလႈပ္ရဲၾက။ ခဏၾကာမွ လူငယ္အလုပ္သမားတစ္ေယာက္က
"ကၽြန္ေတာ္တို႔က အလုပ္လုပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရတာေပါ့။ သူေဌးကလည္း လခေပးခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တာကိုး"
ဟု တံု႔ျပန္ေခ်ပလိုက္၏။
* * * * * * * * *
သားသားနားနား ၀တ္စားထားေသာလူႀကီးတစ္ေယာက္သည္ ေဆးရံုဂိတ္ေပါက္၀သို႔ေရာက္ရွိလာၿပီး
"ေဟ့ ဒီေန႔ခြဲစိတ္ကုသတဲ့လူနာကို ငါ သြားၾကည့္ခ်င္တယ္"
အေပါက္ေစာင့္၀န္ထမ္းက
"၀မ္းနည္းပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ဧည့္သည္ခ်ိန္ လြန္ေနပါၿပီ။ ၿပီးေတာ့ လူနာကလည္း ေန႔လယ္ကမွ ခြဲစိတ္ကုသထားတာဆိုေတာ့ အထူးၾကပ္မတ္ခန္းထဲ ေရာက္ေနပါတယ္။ အျပင္လူ ၀င္ခြင့္မရွိပါဘူး"
"ခက္တာပဲ။ ငါက အလုပ္မ်ားတယ္။ အားတဲ့အခ်ိန္ေလး လာရတာ"
"စိတ္မရွိပါနဲ႔ခင္ဗ်ာ။ ေဆးရံုစည္းကမ္းအတိုင္း လုပ္ရတာပါ"
လူႀကီးက ေလသံေျပာင္းလိုက္ၿပီး
"ငါက သူ႕အထက္အရာရွိကြ၊ နားလည္လား"
"ေၾသာ္ ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့၊ ခဏေလးေစာင့္ပါေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္ အခုျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္"
"မင္းက ဘယ္သြားမလို႔လဲ"
"လူနာကို သြားေခၚလာခဲ့မယ္ေလ"
* * * * * * * * *
ဘတ္စ္ကားတစ္စင္းႏွင့္တစ္စင္း အၿပိဳင္ေမာင္းၿပီး ခရီးသည္ လုတင္ေနေသာအခ်ိန္ျဖစ္၏။ ဘတ္စ္ကားတစ္စင္းသည္ေနာက္ကားကို အဆက္ျဖတ္ရန္ အျမန္ေမာင္းလာၿပီး မွတ္တိုင္တစ္ခုမွာ ထိုးရပ္သည္။ စပယ္ယာက
"ကဲ..ခပ္သြက္သြက္ဆင္းပါ။ ျမန္ျမန္လုပ္ၾကေနာ္"
ခရီးသည္မ်ားမွာ အေျပးအလႊားဆင္းၾကရသည္။ သို႔ရာတြင္ ေနာက္ဆံုးမွ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ခပ္ျဖည္းျဖည္းပင္ ေအးေအးေဆးေဆးဆင္းေနသည္။ စပယ္ယာက စိတ္မရွည္ေတာ့ဘဲ လွမ္းေငါ့လိုက္သည္။
"ေခတ္ေဟာင္းမင္းသားႀကီးခင္ေမာင္ရင္ ဆင္းအုန္းမယ္တဲ့ ဆရာေရ႕"
အဘိုးႀကီးမွာ ဂရုမစိုက္ဟန္ျဖင့္ ဆင္းသြားၿပီး ေအာက္ေရာက္မွ စပယ္ယာကို လွမ္းေအာ္ၿပီး ျပန္ႏွိပ္လိုက္သည္။
"ေဟ့ေကာင္၊ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ ဒီညအိမ္ျပန္မအိပ္ဘူးလို႔ မင္းအေမ ျမျမ၀င္းကို ေျပာလိုက္ၾကားလား"
ဆိုၿပီး တဟားဟား ရယ္လိုက္ေလသည္။
* * * * * * * * *
ရုပ္ျမင္သံၾကားမွျပသေသာ ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲမ်ားတြင္ ကုမၸဏီအရာရွိမ်ားကို "ဒါရိုက္တာရင္၊ မန္ေနဂ်ာကင္"စသည္ျဖင့္ ရာထူးႏွင့္ မ်ဳိးရိုးအမည္ကို တြဲေခၚေလ့ရွိသည္။ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုမွာ ဌာနမွဴးသည္ ေက်ာက္မ်ဳိးႏြယ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ "ေက်ာက္ဌာနမွဴး"ဟု ေခၚသည္။ ထိုမင္းသားမွာ လူႀကိဳက္မ်ားသျဖင့္ ရုပ္သံပရိသတ္ၾကားမွာ ေရပန္းစားလွသည္။
တစ္ရက္တြင္ အိမ္တစ္အိမ္တြင္ စာေရး၀န္ထမ္းမိန္းကေလးမ်ား ဆံုၾကရာ ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းေတြအေၾကာင္း ေျပာရင္း "ေက်ာက္ဌာနမွဴး"ဆိုေသာအမည္က မၾကာခဏ ပါေနသည္။ ထိုအခါ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ နားေထာင္ေနေသာ ပင္စင္စားအဘိုးႀကီးက ဘုမသိ ဘမသိ ၀င္ေျပာသည္။
"ဟဲ့...နင္တို႔ရံုးကဌာနမွဴးက ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္တတ္လို႔ ဒီနာမည္ေပးထားတာလား။ ငါတို႔တုန္းကဆိုရင္ ကိုယ္ကသာ မွန္မွန္ကန္ကန္လုပ္လို႔ကေတာ့ အေရးပိုင္ေတာင္ ေၾကာက္စရာမလိုဘူး"
* * * * * * * * *
လူတစ္ေယာက္သည္ ေဆးလိပ္အလြန္ႀကိဳက္တတ္သည္။ အဆက္မျပတ္ေသာက္သျဖင့္ မၾကာခဏ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ ဆိုးၿပီး ခ်ဴခ်ာေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႕မိန္းမက သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ ရာဇသံေပးရသည္။
"ရွင္ ကၽြန္မကို ကြာမလား၊ အဲဒီေဆးလိပ္ကို ျဖတ္မလား"
"မင္းကိုေတာ့မကြာႏိုင္ဘူး ေဆးလိပ္ပဲ ဆက္ေသာက္ေတာ့မယ္"
ဟု အူေၾကာင္ေၾကာင္လုပ္ၿပီး လြတ္ေအာင္ေရွာင္သြားသည္။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ဆင့္တက္ၿပီး အရက္ကိုပါ အလြန္အကၽြံေသာက္လာ၏။ ၾကာေတာ့ ေျခေထာက္ေတြ ထံုက်င္ကိုက္ခဲလာသျဖင့္ ဆရာ၀န္သြားျပသည္။ စမ္းသပ္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ဆရာ၀န္က ေျပာသည္။
"ခင္ဗ်ား ေျခေထာက္ေသြးေၾကာေတြက က်ဥ္းေနၿပီ။ ၾကာရင္ ပိတ္ဆို႔ၿပီး ဒုကၡမ်ားေတာ့မယ္။ ခင္ဗ်ားမွာ ေရြးစရာ ႏွစ္လမ္းပဲရွိတယ္။ ေဆးလိပ္နဲ႔အရက္ကိုျဖတ္မလား၊ ေျခေထာက္ျဖတ္မလား၊ ဒါပဲ"
"တစ္ပတ္ေလာက္ေတာ့ စဥ္းစားပါရေစ ဆရာ"
"ေကာင္းၿပီ"
တစ္ပတ္ၾကာေသာအခါ ထိုသူသည္ ေဆးခန္းသို႔ ကိုယ္တုိင္မလာဘဲ စာတိုကေလးတစ္ေစာင္သာ ပို႔လိုက္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ့ကို အဆက္ျဖတ္လိုက္ၿပီ"
* * * * * * * * *
မင္းလူ
(ရယ္ေမာျခင္းအပိုင္းအစမ်ား)လူဗိုလ္မွကူးယူတင္ျပသည္။
No comments:
Post a Comment